නිශා මිරිඟුවක්

හීතලට අඳුරත් එක් වුනු නොනිදි රැයකදි

තනිකමට වැහිබිඳු ඔච්චම් කලා …

ලයාන්විත සුවඳකින් අපගේ අතීත

මතකයට ජීවයක් එක් කලා …

ඒ මතකයට අබ්බැහි වෙච්ච මගේ සිත දුර ගිය තරම…

සඳ පවා නොපෙනී ගිහින් තරු එලිය විතරමයි දුටුවෙ

ඒ මඳ අඳුරෙ මා අතරමං වුනේ

කොතරම් ආසාවකින්ද?

කොතරම් ලෙන්ගතු කමකින්ද?

ඒනමුත්...

මා නිශා මිරිඟුවක සිර කර ඒ මියැසිය පලා ගිහින්…

සුසුම් අහිමි වීමට පෙර දෙනෙත් අඩවන් විය.

එළඹෙන හිමිදිරියේ මිහිදුමක් මා සිහිනයට කැඳවා

ගොසිනි…