පෙරා කෙහෙ රැලි සුවඳ රංදන්

උනා බේරෙන වැසි බිඳිත්තන්

උරා උණුසුම සිසිල කැන්දන්

ඇගේ ගෙල වට රැදෙන අන්දම්..

වෙවුලන අතින් තද කරගෙන සිටි කුඩය

නලියන නිතින් සැඩ සුළඟක කරදරය

විසිවෙන ලෙසින් ඇවිදන් පැටලී අඩිය

මගෙ හදවතින් ගෑවීගෙන ගිය අරුම

මිදෙන්නට හැකිනම් පියෙවියෙන්..

පැටලෙන්නට යලි උමතුවෙන්..

ඔහේ සුළඟට මුමුනමින්,

කඳුලු එන තුරු සිනහවෙන්..

ගෙවූ කාලය කොහෙද බං...

දහවල් රස්නය ගතත් සිතත් දෙකම විඩාවට පත් කල දිනක ඇඳට වැටුනෙමි. කර්කශ හඬක් නංවමින් ඔහේ කැරකෙන සිවිලිං විදුලි පංකාවට උඩින් නලියන මකුළු දැලක්...

හිස් උනු සිතට ඉහලින් බමන

රත් උනු තහඩු පෙති අතරෙන්,

ඉස්සර වියපු සිහින දැලක්...

දැන් නම් බිඳී හැඩය,

තාමත් ඔහේ සුළඟට ලෙළ දිදී තිබුනට...

සිනිදු සුදු වැලි දෙපා සිපගත් මතකෙ රැඳවුනු සොඳුරු මොහොතක,

මුහුදු සුළඟත් කරදියත් තැනු තනුව සවනට හාදුවක්...

දෙතොල් මත රැඳි ක්ෂිතිජ තඹ පැහැ බිඳක් තැවරුනු බිඳක් බොඳ උනු,

දෑත් එකිනෙක සුසුම් පැටලුනු හදිස්සියෙ ලද හාදුවක්...

නැගණියගේ විසි එක් වන උපන් දිනය වෙනුවෙන් ...

ලෙයක් බැඳි ඇරඹුමක පටන් ළං වී උන්න
නුඹත් එක්කල මතක ගමන් මග යා වෙන්න
හිතක් ඇඳි නෙක වර්ණ මිලක් නැති මේ චිත්‍ර
එකත් විසි සමරුමට ගෙනත් දෙමි ආ මෙන්න

එදත් හරි කටකාර මුරන්ඩුම ලී කෙක්ක
කනක් ඇහිලා ඉන්න හිටින්නට බෑ එක්ක
දෙකක් වැදිලා ඔන්න අඬන්නට හා ඉක්ක
දුවන්නෙම කියන්නට එයත් අම්මා එක්ක

යලිත් මොහොතින් නුඹට කිසිත් සිහි නෑ මෙන්න
ඇවිත් රවුමෙන් ළඟට දුකත් සිතුනේ ඉන්න
ගෙනත් වැසි පායන්න සිනාසෙන දේදුන්න
මටත් තරහින් ඒම ඉතින් තව බෑ ඉන්න

කලත් ගෙවිලා යන්න ගියත් හරි වේගෙන්ම
නුඹත් වැඩිලා දන්න සියල්ලම වාගේම
මතක් කරලා දෙන්න යලිත් හැමදා මෙන්ම
හෙටත් රැඳිලා ඉන්න සහෝදර මේ බැම්ම

මාන පඳුරක දාර අතරින්

පේන ගගනත හීනි පත් ඉරු

නීල කෙස්‍ රැලි වසා උවනත 

ගේන පැහැබර මන්දහාසය...

         සරසවියේ  මුල්ම වසර දෙක කියන්නේ ජිවිතේ සුන්දරම කාල වලින් එකක්. සින්නොන්ගේ වදෙන් බේරෙන්න අඳුරගත්තත් පස්සේ පස්සේ එක පවුලක් තරමට එකිනෙකා සමීප වෙච්ච හැටි මතක පොතේ එක ගොඩේ ලියවුනු හීනි අකුරු පේලි විදියට හැමදාම ඉතුරු වෙලා තියෙයි. සුන්දර ආදර කන්ද තරණය ඒ පොතට තවත් පාට පිටු ගොන්නක් එකතු කරපු චාරිකාවක්. ඉතින්, එයින් හිතට දැනුනු කිහිපයක් මේ විදියට අලවලා තියන්න හිතුනා.

වෙරළේ සැඳැ සෙවණේ වැලි මත හිඳ

සුරතල් කතා වැස්සක් එක්ක උණුසුම හොයන් ආපු ඔබ...

රැලි එක පිට එක පෙරලී රඟන දසුනෙන් 

කෙහෙ රැලි අවුල් කල සුළඟෙන්,

කුල්මත් වූ අප….

නොසන්සුන් මුත් ගැඹුරු රළ දෙබෑ කළ ගල් කුල

මත හිඳ සිටි ඔහු...

අද තනිව වැල්ලේ මැකි යන පියවර ලුහුබඳින මා…

එකම කාල රේඛාවක පිලිවෙලින් මුණ ගැසෙන කඳුලු සිතුවම් පෙලකි නොමැකෙන…

නෙතු මගෙ ගැටෙන හැමදාකම දුර දීම..

බුහුටිය හුරුය නැලවෙන හිස කෙහෙ රෑන.

ළඟටම එන්න විඳගන්නට හිතලාම

මගදිම හැරෙමි ඔය සිනහව ඇති තාම..

විහිදෙන දෙනෙත් ඇති යුවතියො දඟකාර.

සිත ගෙන නොගිය හැටි පුදුමයි පෙරදාක..

සිල්ගත් දෙනෙත් දුටු දිනදිම හමු වූව..

මතකයි මමත් පන්සල් ගිය සිදුවීම.

පැහැබර සමක විහිදෙන කෙහෙ රළක සතු

සුසිනිදු බවක් නැතිදෝ ඔය සිතක රුදු

දැවටෙන රැඳෙන මගෙ නෙතු බැල්මකට මුදු

නොදනෙන ලෙසින් පිටුපා යන මියුරු නෙතු…

පොපියන්න ඇසිල්ලක හැඟුම්බර ස්නේහයේ

නැති ඇයිද ස්වර මන්ද්‍ර වැයෙන ගැඹුරුම තතේ

වදනින්ද සිතකින්ද සැඟවෙන්න දුවන මේ

නුඹ යන්න යන මංද මම ඉන්න සිහින වේ…

වරුවක් ඔබේ ළඟ ඉන්න

කරුණක් තිබේ පවසන්න

ආසයි නුඹේ සුරතින්ම

දිනකදි බත් කටක් කන්න...

ඔය මුදු සිනහවට කරුණක් ගෙන එන්න

ඔබ ළඟ හිස්ව ඇති අසුනක් පුරවන්න

නිහඬව දොඩමලුව අතගෙන ඇවිදින්න

ළඟදිම අවසරද එහෙනම් පවසන්න…

නුඹෙ දෙපා පිය නැගෙන වේගෙට නුඹත් එක්කම ඇවිද යන්නැති
නුඹෙ කුඩේ ඉහිලෙනා උසකට හිස නමන් පියමන් කරන්නැති
නුඹෙ කතා අසමින් ගිහින් තව තව කතා මං අසා ගන්නැති
ඉරුණු පොඩි කොල කැබලි සුළඟට පා කරන් හිත හදා ගන්නැති

මුතු සිනා විහිදෙනා තරු කැට මට නොදී ඔහු හට පුදද්දී
සිත පුරා පුරවමින් වැඩි සෙනෙහෙන් දෙනෙත් මගෙ බරව යද්දී
ලැදි උනත් සරදම් සිනා හැම මුවක් ගානෙම පැතිර යද්දී
අවසරයි දැන් නුඹෙන් වෙන්වී මිදී යන්නට දුරක ඇද්දී

කලින් කලකට විඳින්නට නුඹ ආස කල ගී පද අසන්නම්
තවත් ලඳකට පෙම් කරන්නට නුඹ කියා දුන් ලෙස ඉදින්නම්
ජීවිතය මත ආදරය කොළ කැබල්ලක් මත රතු ඉරක් නම්
පින්සලෙන් රතු පැහැය බොඳ කරනට කඳුලු බිඳු තව යොදන්නම්

ඈතින් එබෙන ලා සඳ

පාටින් දිලෙන ඒ වත

ගාවින් රැඳුනු මාදර

තාමත් සොඳුරු ඒ සිත...

රහසින් සවන් අද්දර

සුසුමින් කියන් විස්තර

වැදෙමින් දෙතොල් පෙත්තක

ඉන්නම් දහක් තත්පර...

නීල නෙතු පිය හැඩ උනාවේ
සීත කන් පෙති නැලවුනාවේ
රෝස දෙතොලඟ සිනහවේ
ගිලී මා ඔහෙ මියදුනාවේ…

සුසුම් කඳුළට මුසු වුනාවේ
සිහින් සුළඟක බොඳ උනාවේ
සතුටු වෙහෙසට විරාමය වී
දුකත් හදටම ළං උනාවේ…

දෙනෙත් අහසට යොමු වුනාවේ
හැඟුම් දසතට විසිරුනාවේ
සිරෙන් සිරුරම මුදවන්න පෙර
ඔබෙන් සුසුමක් මගෙ උනාවේ….

හීතලට අඳුරත් එක් වුනු නොනිදි රැයකදි

තනිකමට වැහිබිඳු ඔච්චම් කලා …

ලයාන්විත සුවඳකින් අපගේ අතීත

මතකයට ජීවයක් එක් කලා …

ඒ මතකයට අබ්බැහි වෙච්ච මගේ සිත දුර ගිය තරම…

සඳ පවා නොපෙනී ගිහින් තරු එලිය විතරමයි දුටුවෙ

ඒ මඳ අඳුරෙ මා අතරමං වුනේ

කොතරම් ආසාවකින්ද?

කොතරම් ලෙන්ගතු කමකින්ද?

ඒනමුත්...

මා නිශා මිරිඟුවක සිර කර ඒ මියැසිය පලා ගිහින්…

සුසුම් අහිමි වීමට පෙර දෙනෙත් අඩවන් විය.

එළඹෙන හිමිදිරියේ මිහිදුමක් මා සිහිනයට කැඳවා

ගොසිනි…

දින සති ගණනාවක සාමුහික මහන්සියකින් පස්සේ සංවිධානය වෙන හැම කැම්පස් event එකකම වගේ අවසානයේ හැමෝටම නටලා කරලා විනෝද වෙලා හිත නිදහස් කරගන්න DJ night එකක් තියන එක තමා සිරිත. එදත් ඒ වගේ දවසක්. හිතේ හැටියට තවමත් නටන පිරිස් අතරින් රිංගල ආපු අපි පොඩි විවේකයක් ගන්න කියල පැත්තකින් ඉඳගත්තා. ඉන් මොහොතක්...

ගිමන් හරිමින් සුසුම් අද්දර

දෙනෙත් ඈතක අනන්තය වෙත

අතින් අත රඳවමින් පිරිමැද

සිතක් සැනසුන සිතක් ගොලු වුන

පාට කළ මුහුණු ගීතයට වැනුනු

විදුලි එලි අඳුර ඉරා පැන නැගුනු

ප්‍රීති කෑමොර නාද කන වැකුනු

සිතක් සැනසුන සිතක් ගොලු වුන